Ołtarz a architektoniczny obraz posoborowego wnętrza kościoła

Artykuł przedstawia miejsce ołtarza w sakralnym wnętrzu architektonicznym zbudowanym po II Soborze Watykańskim (1962–1965). Ołtarz definiuje się jako centrum przestrzeni sakralnej. Artykuł analizuje uwarunkowania liturgiczne obecności ołtarza wpływające na kształt funkcjonalnej symbiozy strefy wspólnoty oraz strefy prezbiterium. Opisując budowę ołtarza funkcjonującego obecnie bez tabernakulum na jego mensie, podkreśla się samodzielność miejsca przechowywania eucharystii. Artykuł traktuje tabernakulum jako drugie centrum przestrzeni wnętrza kościelnego. Nawiązując do rozwiązań architektonicznych, uwzględnia się znaczenie regularnego układu podłużnego i centralnego oraz symetrii przy budowie prezbiterium. Gdy dokumentuje się znaczenie nowych technologii wpływających na kształt nowoczesnych obiektów sakralnych, uwzględnia się modelowanie przestrzeni według posoborowych reguł funkcjonalnych dokumentujących rolę i znaczenie ołtarza.