Centrum przesiadkowe w Bielsku-Białej jako szansa na rewitalizację terenów przydworcowych i scalenie rozdzielonych torami części miasta

Realizowane w ostatnich latach w wielu miastach Polski centra przesiadkowe są nie tylko okazją do modernizacji infrastruktury komunikacyjnej i integracji różnych środków transportu, ale też do aktywizacji oraz rewitalizacji sąsiednich terenów miejskich. Celem artykułu jest przedstawienie przypadku Bielska-Białej, gdzie trwają prace studialne i planistyczne mające określić zasady ukształtowania centrum przesiadkowego. Jedną z metod poszukiwania optymalnych rozwiązań był studialny konkurs architektoniczno-urbanistyczny, obejmujący obszar ok. 30 ha w rejonie dworca kolejowego. Przyznano w nim dwie równorzędne główne nagrody, w tym za propozycję rozwiązań urbanistycznych oraz komunikacyjnych i powiązanie rozdzielonych terenami kolejowymi części miasta, zespołowi pracującemu pod kierunkiem autora (Michał Stangel, Tomasz Bradecki, Michał Beim, Anna Czapla, Katarina Kędrak). Metody opracowania koncepcji obejmowały analizy urbanistyczne, obserwacje w terenie oraz wariantowe studia projektowe. W rezultacie w koncepcji zaproponowano kształtowanie zwartej, wielofunkcyjnej i zielonej przestrzeni miejskiej w oparciu o sekwencję przestrzeni publicznych jako konkretyzację idei zrównoważonej mobilności oraz miasta zwartego w odniesieniu do konkretnej lokalizacji. Przykład ten może być interesujący w trzech aspektach: możliwości aktywizacji zaniedbanych terenów miejskich i scalanie miasta, kształtowania intermodalnego, „zielonego centrum przesiadkowego” promującego zrównoważoną mobilność; a także szerzej – wykorzystania studialnego konkursu w procesie poszukiwania optymalnego ukształtowania przestrzennego obszarów okołokolejowych.