Architektura wobec kryzysu społecznego projektu dzieciństwa – muzeum dziecięce jako pole innowacji

Artykuł w syntetycznej formie przedstawia kierunki rozwoju współczesnej architektury dla dzieci, gdy tradycyjna dychotomia dziecko/dorosły zanika, ustępując miejsca rozwiązaniom zintegrowanym. Celem opracowania jest zbadanie wybranych współczesnych przykładów muzeów dziecięcych w kontekście kryzysu społecznego „projektu dzieciństwa”, którego integralną częścią w XX wieku stała się architektura. Zestaw metod badawczych: przegląd i analiza dostępnej literatury przedmiotu, źródeł internetowych, studium przypadku, badania empiryczne in situ. Krytyczna analiza porównawcza zebranych danych posłużyła wyprowadzeniu wniosków o tym, że muzeum dziecięce jest obecnie polem innowacji w zakresie definiowania miejsca dziecka w architekturze.