Ekonomia cyrkularna jako zrównoważony, odpowiedzialny proces wyrażony w architekturze i projektowaniu produktu cz. 2.

Artykuł jest drugą częścią serii esejów poświęconych różnym sposobom wdrażania idei gospodarki obiegu zamkniętego w architekturze i projektowaniu, pojmowanych jako dziedziny interdyscyplinarne, które współcześnie mogą się przenikać. Filozofia ekonomii obiegu zamkniętego ma głębokie korzenie historyczne i filozoficzne. Trwałe, fundamentalne powiązanie architektury ze środowiskiem naturalnym istniało odwiecznie, od Stonehenge przez antyczne świątynie po współczesne budynki działające jak systemy współgrające z naturą. Od momentu, w którym architekci zaczęli projektować w oderwaniu od środowiska naturalnego i bez względu na jego uwarunkowania, pojawiła się też jednak destrukcyjna dla krajobrazu rola architektury. Celem artykułu jest zarysowanie aktualnych trendów we wdrażaniu idei gospodarki o obiegu zamkniętym w obliczu globalnych zmian i inicjatyw obecnie, w oparciu o debatę (London Design Festival, 10.2020, Circular Economy in Design) i myślenie we współczesnym projektowaniu. Dziś bardziej niż kiedykolwiek krajobraz stanowi wartościowe oraz najcenniejsze dziedzictwo, które architektura i design powinny wzmacniać, tak, żeby ochronić je w szerszej perspektywie dla dobra przyszłych pokoleń. Cykl funkcjonowania obiektu powinien być w myśl takiego podejścia przewidziany w zależności od trwałości surowca, a jego struktura powinna być opracowana tak, by miała swoje odniesienie do uwarunkowań lokalizacji. Architekturę kształtować powinien już nie tyle kontekst, co uwarunkowania.